آضطراب گم شدن در خود

و امروز نیز با اضطرابی دیگر گذشت .... اضطرابی از اینکه در خود گم شوم . به چیزهایی فکر کنم که در هنگامی که خود را گم نکرده ام به آنها فکر نمی کنم ، یعنی جرات فکر کردن به آنها را ندارم . فکر کردن به از دست دادن بعضی چیزها ، فکر کردن به چیزهایی که شاید آنها را از دست بدهم یا چیزهایی که آنها را از دست داده ام . خودم هم تعجب می کنم از اینکه چرا به چیزهایی که از دست دادمشان فکر می کنم و اینگونه هراسم می گیرد . بیماری هراس ندارم نه . اصلا آدمی که ترس نداشته باشد آدم نیست . باید بترسیم تا بتوانیم بهتر زندگی کنیم . ترس از مرگ داشته باشیم تا بتوانیم به زندگی مان معنا ببخشیم . ترس از رفتارمان داشته باشیم تا معنای رفتار خوب را بفهمیم ولی افراط و تفریط نداشته باشیم . ولی چه کسی این افراط و تفریط را مشخص می کند ؟!!! شاید خودمان ، از درون خودمان . یعنی اوایل اینگونه فکر می کردم ولی بعدا تاثیر پذیریمان از دیگران نیز یادم آمد و فهمیدم که نه تنها خودم و درون خودم قاضی من است درون دیگران نیز خواهی نخواهی قاضی من است و این ترس مرا بیشتر میکند . مجبورم می کند که خودم باشم اجباری دوست داشتنی و وقتی هم خودم باشم و اگر اضطرابی مرا در بر بگیرد که خودم را گم کرده ام ،می توانم خودم را زودتر پیدا کنم چون دیگر یک من وجود دارد ، یک خود وجود دارد و اینگونه هراسم نیز با اضطرابی دیگر و گم کردنی دیگر پایان می پذیرد